Joris is in september 1992 bij mij komen wonen. Samen met Lara haalde ik hem uit het asiel in Gorcum. De hele weg naar huis heeft hij hartstochtelijk gemiauwd en eenmaal thuis aangekomen heeft het even geduurd voordat hij een beetje was gekalmeerd.
Joris was duidelijk bang, en dat is hij eigenlijk altijd gebleven. De oorzaak heb ik nooit kunnen achterhalen, maar hij moet voordat hij bij mij kwam vervelende ervaringen met mensen hebben gehad, dat kan bijna niet anders.
Hij was bang voor vreemden, voor harde geluiden, voor alles wat hij niet vertrouwde en dat was veel. Maar voor mij was hij niet bang, hij is de trouwste schootkat die ik heb gehad. Joris was vier jaar toen hij bij mij kwam, en is uiteindelijk overleden toen hij 14 was. In de jaren dat hij bij me was was Joris vaak ziek. Veel spugen, vaak diarree. Maar hij had het op zijn manier naar zijn zin.
Toen Joris stierf was ik op vakantie in Griekenland. Mijn zus, die voor de katten zorgde, vond hem op een dag dood. Dat vind ik nog steeds triest, dat hij in zijn eentje is gestorven. Mijn zus en zwager hebben Joris op hun volkstuin begraven.

"Lieve Joris, voor mij was je ondanks alles een lieve schat en ik zal je nooit vergeten"