Gisteren zijn de kittens voor de tweede keer bij de dierenarts geweest voor hun vaccinatie tegen kattenziekte en niesziekte. Het was een gezellige boel, want behalve de dierenarts was er ook een stagiair en het zoontje van de dierenarts die nog vakantie had en zijn moeder hielp met het klaarleggen van de spullen. De kittens werden zowel door de arts in opleiding als de dierenarts zelf nagekeken en alles was weer prima in orde. Bij de drie katertjes zijn de balletjes netjes ingedaald en ook verder zijn ze helemaal gezond. De zoon van de dierenarts leek het een prima idee als ik de reismand met de kittens in de praktijk achter zou laten zodat hij ze allemaal mee naar huis kon nemen. Helaas dacht zijn moeder daar anders over. En bovendien denk ik dat de toekomstige eigenaren van de drie mannetjes het er ook niet zo mee eens zouden zijn geweest. Dus ze zijn alle vier weer netjes mee naar huis gekomen, waar ze door hun moeder werden begroet en gepoetst.

Vorige week kwam de uitslag van de PKDef test van Jayne binnen. Helaas is ze, net als haar moeder, drager. Maar voor haar gezondheid is er geen risico. Na enig wikken en wegen heb ik toch besloten haar te houden, omdat ze uit een bijzondere combinatie komt, die zeer waarschijnlijk niet herhaald gaat worden. Dus Jayne blijft in de cattery.

Verder valt er eigenlijk niet zo heel veel meer te vertellen... Het aftellen is begonnen. Ze lijken niet onder de indruk van de enting, dus zoals het er nu naar uitziet kunnen Chester en Heyan zaterdag verhuizen en mag Johnny zondag naar zijn nieuwe huisje.

En dan wordt het hier weer stil(ler) in huis... hoewel niet helemaal omdat Jayne blijft.

Vandaag zijn de kittens 11 weken oud. Nog twee weken en dan vliegen ze uit. De tijd vliegt, zoals bij ieder nest. Ze zijn groot voor je het in de gaten hebt. Omdat ik momenteel niet werk heb ik de kleintjes de hele tijd meegemaakt en dat is toch anders. Leuk, dat wel. Maar ook van dit stel zal ik met een gerust hart afscheid nemen, ik weet dat hun nieuwe baasjes reikhalzend naar ze uitkijken en dat er ook op hun toekomstig adres goed voor ze wordt gezorgd.
En hopelijk krijgen dan Jonna en Oskar ook weer wat meer bewegingsvrijheid, want die wonen inmiddels zes weken boven omdat Kirsti en haar hulpmoeder Gitta ze niet beneden dulden. Ik heb het vandaag nog even geprobeerd en Oskar op mijn arm mee naar buiten genomen. Nou, daar waren de dames net blij mee. Oskar ook niet, hij begon te blazen toen hij in de gaten kreeg dat ze zijn aanwezigheid niet zagen zitten. Dus Ozzy weer mee naar binnen en naar boven.
Maar Kirsti wordt wel al wat minder beschermend. Ze is niet meer continu bij de kittens in de buurt en als die boven zijn en ze komen Oskar of Jonna tegen dan reageert Kirsti daar niet meer zo beschermend op. Het is meer dat die twee de kleintjes en hun moeder zelf liever uit de weg gaan, wat natuurlijk logisch is. Ook voor Kirsti loopt de kittentijd op zijn eind, als de kittens niet zouden verhuizen dan zal ze binnen een paar weken beginnen met ze duidelijk te maken dat ze nu toch echt op eigen pootjes moeten staan en wat haar betreft de wijde wereld in kunnen gaan.

Deze week zijn ze alle vier weer goed gegroeid, de mannen zijn ruim over de 13 ons en zusje Jayne doet haar best om bij ze in de buurt te blijven. Vooral Heyan heeft een duidelijk voorkeur voor brokjes, zijn interesse in natvoer is maar beperkt. Een paar hapjes, dan heeft hij al genoeg. Maar de Hills brokjes daarentegen zijn zijn favoriet. Vooral Chester en Johnny ontpopppen zich tot alleseters. Alles wat het vrouwtje eet willen zij ook proeven. Maar die vlieger gaat meestal niet op.

En verder vermaken ze zich wel Ze denderen door het huis, slopen van alles (gelukkig heb ik TWEE opladers voor mijn mobiele telefoon, want van eentje ligt het snoer sinds gisteren in tweeën) maar zijn desondanks zo ontzettend lief. Alle vier hebben ze ontdekt hoe ze op de hoge klimpalen in de ren kunnen komen. Ze klimmen in het gaas van de ren en springen van daaraf op de palen. Als echte stoere Noren zitten ze om zich heen te kijken met een blik van "wie doet me wat".

Zaterdag zijn Ria en Coby, twee collega-fokkers, op bezoek geweest. Coby heeft foto's gemaakt en met hulp van Ria en heel veel geduld is het zelfs gelukt om ze met z'n vieren op 1 foto te krijgen. Het krabpaaltje dat de dames hadden meegebracht viel ook in de smaak, het speeltje dat er aan zat lag er binnen een dag af, dat was niet bestand tegen vier inthousiaste Norenkinders. Maar gelukkig hebben we de foto's nog :-)

De uitslag van de test van Jayne is nog niet binnen, ik hoop dat ik die één dezer dagen krijg.

Vandaag krijgen de kittens hun derde wormtabletje, de afspraak voor de tweede enting is gemaakt. Nog twee weken genieten van mijn kleine vriendjes !

Dinsdag 15 april verzamelde ik 's morgens om kwart over negen de kittens in een reismandje om naar de dierenarts te gaan. Ik had ze alle vier al in de woonkamer met de deuren naar boven en naar buiten even dicht, om te voorkomen dat ik het halve huis moest afzoeken naar het kroost. Ze vonden het maar niks, in de reismand op de fiets. Er werd verontwaardigd gepiept. Maar eenmaal bij de dierenarts vonden ze het allemaal reuze spannend. Ze banjerden door de spreekkamer terwijl de dierenarts probeerde orde in de chaos te houden. Het was immers wel de bedoeling dat ze alle vier maar 1 enting zouden krijgen en 1 chip, en liefst ook nog met hetzelfde nummer als waarvan de sticker in hun paspoort zit. Maar alles ging goed, ze doorstonden de twee prikken als stoere Noren. De dierenarts was tevreden over de kleintjes, na de kuur met antibiotica waren ze eindelijk op weg om wat spek op de botten te krijgen. Eenmaal weer thuis waren ze moe van ale indrukken en kopen ze twee aan twee tegen mama Kirsti en tante Gitta aan om bij te slapen.

In de dagen na de enting stagneerde de groei weer. Logisch, ze waren hard bezig om zich te weren tegen de verzwakte virussen waarmee ze waren ingeënt. Eén voor één hadden ze een paar dagen van slecht eten, tenzij ik ze gekookte kip uit de hand voerde. Jayne begon daarmee, de afgelopen dagen was Heyan de laatste die ineens niks meer lekker vond, behalve gekookte kip, die trok hij uit mijn handen. En bovendien gaan ze onverminderd door met rennen, klimmen en stoeien, en dat kost natuurlijk ook de nodige brandstof. En de week dat ze AB kregen waren ze dubbel aangekomen, dus ze kunnen wel wat lijden. Maar ze lijken alle vier weer hersteld. Heyan woog gisteren bij de tien-weken weegbeurt maar 50 gram meer dan vorige week. Net toen ik me zorgen ging maken begon hij weer te eten en 's avonds woog hij 50 gram zwaarder. Jaren van je leven kosten ze, die lieverdjes :-)

Bij kleine Jayne werd wangslijm afgenomen, het materiaal is inmiddels opgestuurd naar het Van Haeringen laboratorium in Wageningen. Nu wordt het wachten op e uitslag of ze wel of geen drager van PKDef is.

De kittens beginnen wel ondeugend te worden, ze hebben nu al voor de tweede keer het kabeltje van de speakers van de laptop doorgeknaagd. Dus ik zal het even met geluid uit 1 speaker moeten doen. Van de overige kabels blijven ze tot nu toe af, maar ik hou mijn hart vast en probeer alles zo goed mogelijk voor ze te verstoppen.

En toen zat Chester op mijn toetsenbord en moet ik steeds weer letters verwijderen die ik niet heb getypt. Dus tijd om te stoppen....de foto's moeten even wachten :-)

Het ziek zijn was helaas nog niet helemaal over. Maandag bleek bij de wekelijkse weegbeurt dat de kittens niet heel geweldig waren gegroeid. Alleen Heyan (Joshua) was krap een ons aangekomen, de rest hooguit 60-65 gram. En maandagavond wilden er weer twee niet eten. Ik heb eens diep gezucht, en vervolgens een mailtje naar de dierenarts gestuurd met de vraag of ze nou echt geen antibiotica konden krijgen. Gelukkig kreeg ik dinsdagmorgen antwoord: Kom maar Synulox halen. He he, eindelijk. Flesje opgehaald, meteen een eerste dosis gegeven en een paar uur later hadden ze al honger. Antibioticadruppels geef ik met een klein injectiespuitje in hun bekkie, eerst de dosering medicijn in de spuit en dan een paar ml koffiemelk, dan is het niet zo vies. En daarna als troost nog een spuitje met alleen koffiemelk. Geen enkel probleem met de medicatie op deze manier.
Ik ben geen voorstander van antibiotica om het minste geringste maar in dit geval was ik toch wel blij dat ik het mocht geven. Vanaf die dag is er geen kitten meer afgevallen. Ze groeiden alle vier als kool. Oké, Chester (Jack) gooide nog een keer zijn eten er uit 's morgens, maar dat was waarschijnlijk gewoon verkeerd gevallen want een paar uur later wilde hij wel een nieuw bakje natvoer en dat bleef er netjes in.
De kittens zijn gek op rauw rundergehakt en gekookte kipfilet. Als ik ze dat voorzet eten ze hun bakje schoon leeg, grommend om hun prooi te verdedigen tegen de rest. Maar ook hun eigen natvoer en de brokjes lusten ze graag, zij het dat ze een voorkeur hebben voor de brokken van de volwassenen, de kittenbrokjes verdwijnen daarentegen in de buikjes van de grote katten, maar nu vertel ik aan fokkers niks nieuws :-)

Vanwege de AB-kuur worden de kittens wat later ingeënt, dat gebeurt morgen. Dan krijgen ze ook hun chip en wordt er bij Jayne wangslijm afgenomen voor de DNA-test op dragerschap van PKDef.

De kittens leren steeds meer, ook dingen die hun moeder en pleegmoeder niet zo geslaagd vinden zoals de trap naar de zolderverdieping op klimmen en buiten op de klimpalen klauteren. De twee mama's willen eigenlijk het liefst dat het kroost de hele dag bij ze ligt te slapen, maar ja, daar hebben ze geen zin in. De wereld moet ontdekt worden en we moeten liefst iedere dag iets nieuws leren. Dat ze nu ook regelmatig boven en op zolder komen is niet zulk goed nieuws voor Oskar en Jonna. Die wonen al wekenlang boven omdat ze beneden niet worden geduld door Kirsti en Gitta. Maar nu is het boven ook met de rust gedaan. Ik probeer Kirsti wel wat af te remmen in haar beschermdrift. Dat ze nu ook boven tegen Jonna staat te mopperen omdat die te dicht bij haar kittens komt is natuurlijk niet eerlijk. Dus ik corrigeer haar daar nu wel wat in, zij het met zachte hand, want tegen moederinstinct moet je niet in gaan.

Het wordt wel steeds meer opletten, want de kittens zijn overal en nergens. Voordat ik de vaatwasser aanzet check ik eerst drie keer of er geen kitten in zit. De wasmachine wordt alleen gevuld met de badkamerdeur dicht. Deuren dichtdoen alleen voorzichtig en nooit gehaast want er kan zomaar een kitten tussen zitten, zoals Johnny (Joe) onlangs bijna tussen de deur van de kelder werd geplet, maar hij is gelukkig nog heel.

En dan is het nu weer tijd om de foto's uit te zoeken en de filmpjes te uploaden :-)